თემიკო ჭიჭინაძესა და ნინო თარხან-მოურავთან შეხვედრის მთავარი თემა ფეხბურთელის / მსახიობის პროფესიონალიზმი, გამძლეობა და ფორმის / ფსიქოლოგიური წონასწორობის შენარჩუნება იყო. ბევრი მნიშვნელოვანი ადამიანი, ისტორიული მოვლენა და პროფესიული ფაქტორი გავიხსენეთ, თუმცა ჩვენი საუბარი ტრადიციულად ფეხბურთელების ავტობიოგრაფიების მიმოხილვით დაიწყო.
თემიკო: მე ყოველთვის მიყვარდა მსგავსი ტიპის ლიტერატურა. საბჭოთა დროს მცირე რაოდენობით იყო წიგნები ფეხბურთელებზე და მაინცდამაინც პოპულარულიც არ გახლდათ, ახლა ყველამ დაიწყო წერა, ყველა ფეხბურთელი აწერინებს ვიღაცას. მაშინ ერთი ძალიან მაგარი მეკარე იყო – ივო ვიქტორი, ჩეხი. ბაბუაჩემს, ძველ ფეხბურთელს, ჰქონდა სპეციფიკური ლიტერატურა და ვიქტორის წიგნიც მან მომცა. ივო წერდა პანენკას პენალტზე, რომელიც მან 1976 წელს ევროპის ჩემპიონატის ფინალში დაარტყა, გერმანელებს რომ მოუგეს პენალტების სერიით. როცა გამოვდიოდი, ვიცოდი, რომ პანენკა ურტყამდა ბოლოს პენალტსო. გზად რომ ერთმანეთს შევხვდით, ვკითხე, რას აპირებ, საით ურტყამ პენალტს-თქო? როგორც ყოველთვისო, მითხრა, და ამის მერე აღარ შემიხედავს, ზურგით დავდექი და ველოდებოდიო. ხალხის ყიჟინა რომ გავიგონე, მაშინ მოვტრიალდი, ისევ იქ დაარტყა ამ ჩემისამო. ანდრეა პირლოსაც საინტერესოდ ჰქონდა აღწერილი თერთმეტმეტრიანი, ეტყობა, საინტერესო ტიპია ცხოვრებაშიც, არაორდინარული ფიგურა იქნება. მასაც კარგად აქვს აღწერილი როგორ მიდის პენალტის ნიშნულამდე, გზად ყველაფერი წარმომიდგა თვალწინ, მთელი იტალია – მეძავიდან პურის მცხობელამდეო. ჰო, მთელი იტალია დაინახა, მაგრამ მთავრობა არ დაუნახავს, არც ერთი მინისტრი არ გამხსენებიაო; ყველაზე გრძელი გზა იყო, რაც ცხოვრებაში გამივლიაო – მანძილი ცენტრიდან პენალტის ნიშნულამდე. საერთოდ, სპორტული წიგნები თქვენი გამოცემულია, ხომ? ბექჰემი, იბრაჰიმოვიჩი...
„არტანუჯი“: დიახ, ჩვენი სერიაა. სუარესი, ინიესტა... მალე ტოტის ავტობიოგრაფიასაც გამოვცემთ.
თემიკო: ეგ ძალიან საინტერესო იქნება. იტალიელები სხვანაირი ბუნების ადამიანები არინ, სხვანაირად უყურებენ ცხოვრებას და ფეხბურთსაც.
.jpg)
„არტანუჯი“: თქვენი ოჯახი არგენტინის გულშემატკივარია, არა?
თემიკო: ცოტა უცნაურია, მაგრამ ისეთი გულშემატკივარი აღარ ვარ, როგორიც ახალგაზრდობაში, სიყმაწვილეში ვიყავი. ძირითადად ბრაზილიას ვგულშემატკივრობ.
„არტანუჯი“: აბა, ძაღლებს რა პრინციპით დაარქვით დიეგო და ლეო?
ნინო: კარგი ამბავია. გახსოვთ, მარადონა რომ იყო ჩამოსული ამხანაგური მატჩის ჩასატარებლად? თამაშის შემდეგ მარადონას იმპრესარიო იყო სტუმრად ჩვენს მეგობრებთან, ვის ოჯახშიც გაჩნდა ეს ლეკვები – ზუსტად მარადონას დაბადების დღეზე – 3 გოგო და ერთიც ბიჭი. ამას დიეგო უნდა დავარქვათო, ვთქვით. მეორე რომ მოგვიყვანეს, მე და ჩემი შვილის გარდა არავის უნდოდა. რა დავარქვათ-მეთქი, რომ ვკითხე თემიკოს, შეხედა და დაარქვა ლეო. ლეო მესი და დიეგო არმანდო მარადონა გვყავს ახლა. შემეშინდა, მთელი გუნდი არ შეგვგროვებოდა.
„არტანუჯი“: იმ ორივით სწრაფები არიან თქვენი ძაღლები, როგორც კი კარი შემოვაღეთ, მაშინვე გამოცვივდნენ.
ნინო: კი, ფეხბურთსაც ერთად უყურებენ, თემიკო და მისი ორი ძაღლი.
თემიკო: გულშემატკივრობის ამბავს გავაგრძელებ. გულშემატკივრობა ერთია, მაგრამ ობიექტურობას არასდროს ვკარგავ; მარადონაზე მაგარი ფეხბურთელი თანამედროვეობაში, რასაც მოვესწარი, მე არ მინახავს და შემდეგ არის მესი. არგენტინელები არიან თუ კოლუმბიელები, მაგას მნიშვნელობა არ აქვს. გადავიდა ის ასაკი, როდესაც ჯიბრზე ვიღაცას გულშემატკივრობ და ვერ ამჩნევ სხვას.
„არტანუჯი“: რა დროიდან დაიწყეთ ფეხბურთის ყურება და თუ გახსოვთ პირველი გუნდი, რომელსაც გულშემატკივრობდით?
თემიკო: პირველი მსოფლიო ჩემპიონატი, რომელიც მახსოვს, 74 წლის მსოფლიო ჩემპიონატია, რომელიც გერმანიაში ჩატარდა და გერმანელებმა მოიგეს. მნიშვნელოვანია ორმაგად, რადგან ბაბუაჩემი მესამედ იყო მსოფლიო ჩემპიონატზე, როგორც დელეგაციის წევრი, სპეციალისტი. ბაბუაჩემი ჯერ ფეხბურთელი იყო, შემდეგ კი – მწვრთნელი.
ნინო: სახელიც თქვი ბარემ – ვახტანგ რამიშვილი.
„არტანუჯი“: „დინამოში“ იყო?
თემიკო: არა, „დინამოში“ არ ითამაშა, რადგან მამამისი იყო რეპრესირებული ბოლშევიკების მიერ... ბაბუაჩემის პლეადაა ბორის პაიჭაძე და ის ხალხი, რომლებიც საკავშირო მასშტაბით ყველას უგებდნენ. მას შემდეგ, რაც რეორგანიზაცია მოხდა და 1927 წელს გუნდი ახლიდან შეიქმნა, დაავალეს შსს-ს, რომ მთელი გუნდი გადაეყვანათ „დინამოში“. ბაბუაჩემმა უარი თქვა, ბოლშევიკების გუნდში არ ვითამაშებო.
„არტანუჯი“: მამის მკვლელების?
თემიკო: ხო, ბოლშევიკებთან არ ვითამაშებო და ასეც იცხოვრა. ბოლოს მაინც ბათუმის „დინამოს“ მწვრთნელად წავიდა ცოტა ხანი, სამი სეზონი. 1966-ში იყო, 1970-ში და 1974-ში მსოფლიო ჩემპიონატზე. სხვათა შორის, მაგარი ფოტო მაქვს, ბაბუაჩემი ინგლისში ბორისი, ბაბუა და შუაში უზით პუშკაში.
ბორის პაიჭაძე, ფერენც პუშკაში და ვახტანგ რამიშვილი
„არტანუჯი“: ე. ი. 1974-დან ყველა ჩემპიონატი გახსოვთ. მაშინ გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკა ერქვა, ხომ?
თემიკო: ხო, გფრ. მანდ იყო ისტორიული თამაში, გფრ-გდრ შეხვდნენ ერთმანეთს ჯგუფში, მოუგო გდრ-მა 1:0, მაგაზე დიდი საბჭოთა პროპაგანდა და ამბები იყო, რომ აი, სოციალისტური ბანაკის გერმანიამ დაამარცხა შავბნელი დასავლეთ გერმანიის ნაკრები. მაგრამ ჩემპიონი გახდა გფრ და არა გდრ.
„არტანუჯი“: აქ გადმოიცემოდა ეს მსოფლიო ჩემპიონატი სრულად?
თემიკო: კი, მაშინ 16 გუნდი იყო, ყველა თამაშს არ გადმოსცემდნენ, რა თქმა უნდა, მაგრამ ძირითად მატჩებს აჩვენებდნენ. იქ პირველად ვნახე კრუიფი, მახსოვს, წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა, მე მსგავსი არ მინახავს.
„არტანუჯი“: მაშინ ფერადი ტელევიზორები იყო უკვე, ხომ?
თემიკო: იყო, მაგრამ ყველას არ ჰქონდა. ფერადი ტელევიზორები დეფიციტში იყო. ჩვენ არ გვქონდა, ცოტა გვიან შევიძინეთ. ვუყურებდით წყნეთში, იქ ვისვენებდით მე და ჩემი ძმა. მერე მოვიგონეთ თამაში „უვეზელერობანა“. უვე ზეელერი იყო ცნობილი თავით თამაშით, კეფით ჰქონდა ბევრი გოლი გატანილი.
„არტანუჯი“: ოჯახში როგორ არის, ქალბატონო ნინო, თქვენ როგორ პარტნიორობას უწევთ მეუღლეს?
ნინო: თავიდან ვუწევდი პარტნიორობას. გავიზარდე ბიძაჩემთან, ის სულ ცოტათი არის ჩემზე უფროსი, სულ კარში ვიდექი ხოლმე, მიყვარდა ფეხბურთი. მაგრამ ისეთი დოზით მივიღე გათხოვების მერე, ცოტა მომბეზრდა. თავიდან ვეჭვიანობდი, გაგებითაც ვეკიდებოდი, ვიცოდი რა ხდებოდა პოსტსაბჭოთა ქვეყნებში. ეს ისეთ გადაცემებს უყურებდა, რომ ნოვოსიბირსკის ფეხბურთის მოედნის ამბებიც ვიცოდი ერთ დროს. მაგრამ უკვე ზედმეტად ვერ ვერთვები, რადგან თუ ვინმეს ვგულშემატკივრობ და ის აგებს, ძალიან განვიცდი მერე. მინდა ვუგულშემატკივრო ჩემს ეროვნულ გუნდს, რომელმაც აგერ უკვე ზედიზედ მერამდენედ გაგვახარა.
„არტანუჯი“: თქვენ დიდი ხანია პროფესიონალი მსახიობები ხართ. ნინო კასრაძესთან და მის მეუღლესთან გვქონდა ცოტა ხნის წინ ინტერვიუ. ნინომ აღნიშნა, რომ ფეხბურთი და თეატრი ძალიან ჰგავს ერთმანეთსო...
ნინო: კი, ჰგავს, კარგი თამაში კარგი სპექტაკლის ტოლფასია.
„არტანუჯი“: იქაც არის კოლექტივი, იქაც არის ამ კოლექტივის მენეჯერი, იქაცაა ის ფაქტორები, რომ შეიძლება დიდხანს ვერ ითამაშო ძირითადში და უნდა იცოდე, როდის გადადგა საბედისწერო ნაბიჯი. თქვენ როგორ უყურებთ, დაახლოებით 30 წელია რაც თეატრში ხართ.
თემიკო: კი, ეგრეა. 31 წელია.
ნინო: ბევრ რამეში ვეთანხმები ნინოს, მაგრამ ერთი განსხვავებაა – თეატრს არ აქვს ასაკი, შეზღუდული არ არის ისე, როგორც სპორტსმენი. მსახიობს შეუძლია ითამაშოს ბავშვი, დედა, მამა, ბებია... სპორტსმენის კარიერა უფრო ხანმოკლე და რთულია, შეიძლება რაღაც პარალელები გავავლოთ, მაგრამ სპორტი უფრო სასტიკია. თეატრიც სასტიკია, მაგრამ სპორტი უფრო მეტად.
თემიკო: სასტიკი არა, უფრო მეტ ფიზიკურ-მორალურ-ფსიქოლოგიურ დატვირთვას მოითხოვს. სპორტსმენები უფრო ახალგაზრდა ხალხია, ამიტომ ისინი მეტ მსხვერპლს სწირავენ თავიანთ პროფესიას. არა, მსახიობიც სწირავს, რა თქმა უნდა.
„არტანუჯი“: რა შეგიშლიათ გვითხრათ დადებით და უარყოფით მხარეებზე? ჩვენ რასაც გარედან ვამჩნევთ, ძალიან განსხვავდება იმისგან, რასაც თქვენ შიგნიდან ხედავთ. მაგალითად ფსიქოლოგიური ფაქტორები, რაც ფეხბურთს ანათესავებს თეატრთან. გარდა ამისა, პოპულარობის მომენტი... პირლო ამბობს თავის წიგნში, რომ ლეო მესი მხოლოდ იმიტომაა ოქროს ბურთის ღირსი მუდმივად, რომ 10-15 წელი თანაბარ დონეზე თამაშობს პროფესიულ ფეხბურთს. თანაბარ დონეზე, პროფესიონალურად თამაში თეატრში რამდენად შესაძლებელია? ეს დამოკიდებულია მენეჯერზე თუ მსახიობზე? თუ ორივეზე ერთად?
თემიკო: რა თქმა უნდა, ორივეზეა დამოკიდებული. რეჟისორზეა მსახიობი დამოკიდებული. ასეა, სხვანაირად ვერ მოეწყობა ეს სისტემა, რადგან მსახიობი რეჟისორის ინსტრუმენტია. შენ არჩევანი ნაკლები გაქვს, უბრალოდ ასრულებ მის დავალებას. ფეხბურთშიც ასეა. არ ვამბობ ლეო მესიზე და დიდ ვარსკვლავებზე, მაგრამ ის მაინც ინსტრუმენტია მწვრთნელის ხელში. შეიძლება მერე აღარ გქონდეს როლი, მეინსტრიმში არ ხვდებოდე, მაგრამ შენ უნდა განაგრძობდე, უნდა ვარჯიშობდე, არ უნდა მოდუნდე. მაინც უნდა განაგრძობდე შენს თავზე მუშაობას. ვარჯიში, ვარჯიში, ვარჯიში – მაგის გარეშე ხომ არ გამოდის?! ჩვენ შედეგს ვუყურებთ ეკრანზე, ვარჯიშზე რა ხდება, არ იცი, თუ არ ხარ ბოლომდე ჩახედული. მე მაინტერესებს და ვარჯიშებსა და წვრილმანებზეც ვამახვილებ ყურადღებას, რაღაც გვერდები მაქვს გამოწერილი და ვუყურებ ხოლმე. თუ ვარჯიშს არ წყვეტ, რაღაც დროს მაინც ბრუნდები გუნდში, ისევ იქ თუ არა, სხვაგან მაინც მოხვდები, შენს თავზე თუ იმუშავებ. ამით ჰგავს ძალიან ეს ორი პროფესია.
„არტანუჯი“: ამ ორი პროფესიის კიდევ ერთი საერთო დეტალი – ტრავმა.
ნინო: მე ვიტყვი პირად მაგალითს, შარშან, მართალია, მსუბუქი ფორმით, მაგრამ მაინც ფეხი მქონდა მოტეხილი, მიუხედავად ამისა, მაინც ვითამაშე სპექტაკლში. ტრავმა სპორტსმენის შემთხვევაში უფრო სასტიკია, ვიდრე მსახიობის.
თემიკო: მე, მაგალითად, ჩემს თავს ვიჭერ, თუ სპექტაკლი მაქვს, კიბეზე სწრაფად არ ჩავირბენ ხოლმე, ხომ შეიძლება ფეხი გადაგიბრუნდეს და საქმე ვეღარ გააკეთო.
ნინო: ამას ჩვენ რეჟისორი გვასწავლიდა ინსტიტუტში, ბატონი გიზო ჟორდანია. მახსოვს, როდესაც პირველად წავედით გასტროლზე შოტლანდიაში და იქ სასრიალო მოედანი იყო, ძალიან გვინდოდა ციგურებზე დადგომა, მაგრამ მან გვითხრა: „თქვენ არ გაქვთ უფლება, რადგან ხვალ სპექტაკლია, რამე რომ დაგემართოთ, ჩაშლით ყველაფერს“. ამგვარი აკრძალვები ჩვენც გვაქვს.
თემიკო: მე ვიციგურავე მაინც.
„არტანუჯი“: იღბალი – მსახიობისა და ფეხბურთელისთვის. ჩვენ ვიცით ბევრი უიღბლო ქართველი და უცხოელი ფეხბურთელიც და მსახიობიც...
თემიკო: მე ჩემს თავს იღბლიან ადამიანად მივიჩნევ, რადგან რაღაცების გადალახვა მომიხდა ჩემი სამსახიობო კარიერის განმავლობაში – ინსტიტუტიდან თეატრამდე და თეატრიდან დღემდე. ჯერ ერთი, ძალიან მაგარი პედაგოგები მყავდა – გიგა ლორთქიფანიძე, გიზო ჟორდანია... გიზო ჟორდანიასთან ერთად მივედი თეატრში, საკმაოდ ნაყოფიერად ვიმუშავე.
„არტანუჯი“: შეიძლება ითქვას, რომ გიზო ჟორდანია არსენ ვენგერივით იყო მაშინ – არაჩვეულებრივი თაობა გაზარდა ერთმა კაცმა.
თემიკო: ჰო, ერთმა კაცმა. თაობამაც გაუმართლა, ძალიან საინტერესო ნაკადი შეხვდა, ასეთი რეზულტატი, როგორიც ბატონ გიზოს ჰქონდა, არ მახსენდება, ვინმეს დაედო. ამიტომ მივიჩნევ ჩემს თავს იღბლიანად. მერე იყო პერიოდი, როდესაც ბატონ რობერტ სტურუასთან მომიხდა ძალზე ნაყოფიერი და დიდი ხნის თანამშრომლობა საინტერესო როლებით, საინტერესო სპექტაკლებით. ვერ ვიტყვი, რომ მე იღბალმა ზურგი მაქცია. ვიღაცებს უყვართ წუწუნი და რაღაც, მაგრამ მე დანამდვილებით შემიძლია ვთქვა, რომ იღბლიანი მსახიობი ვარ.
„არტანუჯი“: თქვენ, ქალბატონო ნინო?
ნინო: მეც იღბლიანი ადამიანი ვარ. ზოგადად იღბალს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს არამარტო თეატრსა და სპორტში. დღეს რომ ვსხედვართ და ვსაუბრობთ, იღბალის დამსახურებაა. იღბალი ხან შენკენ შემოტრიალდება, ხან სხვისკენ, მაგრამ საერთოდ რომ ზურგი გაქციოს, ეს დიდი ტრაგედიაა.
თემიკო: აი, მაგალითად, ჩემთვის უიღბლო არის მარკო როისი დორტმუნდის „ბორუსიაში“, უდიდესი ტალანტი აქვს და ნაკრებშიც თავის პოზიციაზე შეუდარებელია, მაგრამ მსოფლიო ჩემპიონატზე, იმ წელს, როცა გერმანია ჩემპიონი გახდა, ვერ წავიდა, რადგან ტრავმებისკენაა მიდრეკილი.
„არტანუჯი“: ქინქლაძე უიღბლო ფეხბურთელია?
თემიკო: ცხოვრებაში ბევრი რამ მინახავს, მაგრამ გიორგი ქინქლაძისნაირი ტალანტის მქონე ფეხბურთელი თითქმის არ მეგულება თანამედროვე ქართულ ფეხბურთში ყიფიანის შემდეგ. თუმცა ჩვენი ნაკრების ბოლო თამაშებს რომ ვუყურე, ძალიან მომეწონა ჩვენი პატარა ბიჭი გიორგი ჩაკვეტაძე და მისი იმედი მაქვს. რაც შეეხება ქინქლაძეს, უიღბლობაც არის და გამოუცდელობასაც ალბათ. ის ეკუთვნოდა პირველ თაობას, რომელმაც დაიწყო საზღვარგარეთ გასვლა. შავბნელი 90-იანი წლების ფონზე უცებ უნიჭიერესი თაობა გამოჩნდა. ვიღაცამ შეძლო და ააწყო, ჩაჯდა იქაური ცხოვრების კალაპოტში, ბევრმა კი – ვერა.
„არტანუჯი“: ამას რა სჭირდება – ოსტატობა, ხასიათი თუ ვიღაც, ვინც დაგეხმარება?
თემიკო: ხასიათი ალბათ. გამოუცდელობა და იღბალიც უკვე ვახსენეთ. დღეს გიორგი ქინქლაძეს მოიხსენიებენ „მანჩესტერ სიტის“ ყველა დროის 10 საუკეთესო ლეგიონერს შორის. წარმოიდგინე, რა დონეზეა საუბარი. ორ სეზონში ასეთი კვალი დატოვა. ჩვენ მაშინ არ გვქონდა საშუალება, რომ ყოველ შაბათ-კვირას გვეყურებინა მატჩებისთვის, შუქი არ იყო, ბოლოს და ბოლოს. უიღბლობის მაგალითად შეიძლება მოვიყვანოთ აჩი არველაძე, უნიკალური მონაცემებისა და შესაძლებლობის ფეხბურთელი, რომელიც ტრავმებმა ისე გააწამა, რომ ცხადია იმ დონეზე ვეღარ ითამაშა, როგორც შეეძლო. შოთიმ ეს მოახერხა და შეიძლება იფიქრო, რომ შოთი იღბლიანია, შრომასთან ერთად, რა თქმა უნდა.
ნინო: ხასიათს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, შინაგანი კულტურა, მოთმენის უნარი, ყველაფერი ერთმანეთზეა დამოკიდებული. როცა ადამიანი იმდენად ძლიერია, რომ შეუძლია გააკონტროლოს საკუთარი ემოცია, უფრო უმართლებს. ადამიანები მდგომარეობიდან გამოვდივართ, გვწყინს, გვიხარია, ვტირით, ვბრაზდებით. როცა ამ განცდებს რაღაცნაირად იქვემდებარებ, შინაგანად ძლიერი ღერძი გაქვს, ყველაფერს გაუძლებ და ყველაფერს მოერევი.
„არტანუჯი“: დატვირთვაზე მინდა გკითხოთ, რადგან თანამედროვე ფეხბურთში დატვირთვა ხშირ შემთხვევაში დამანგრეველია, არადა ფეხბურთელისგან, რომელშიც იხდიან 150-200 მილიონს, ითხოვენ ბოლომდე დახარჯვას და შოუს შექმნას.
თემიკო: წარმოიდგინე, რამხელა ფსიქოლოგიური წნეხი აქვს ახალგაზრდას, რომელშიც გადახდილია ამხელა თანხა. გამოდიხარ მოედანზე, გიყურებს უამრავი ხალხი და უნდა გაამართლო ეს ფასი. დიდი წნეხია! ვიღაც ვერ უძლებს ამას, ინგრევა.
„არტანუჯი“: იმ ავტორიტეტული მსახიობებისგან, რომელთანაც გითამაშიათ, ვის გამოარჩევდით? ვგულისხმობ ისეთს, რომელიც პროფესიონალიზმის მაგალითია თქვენთვის.
თემიკო: საბედნიეროდ, მაგაშიც, შემიძლია ვთქვა, რომ იღბლიანი ვარ. მომიწია თითქმის ყველა დიდ მსახიობთან ერთად თუნდაც სცენაზე დგომა, პარტნიორობაზე რომ არაფერი ვთქვა. სცენაზე ვმდგარვარ რამაზ ჩხიკვაძესთან, გურამ საღარაძესთან, გოგი გეგეჭკორთან, ჯემალ ღაღანიძესთან, კახი კავსაძესთან, კარლო საკანდელიძესთან ერთად... ეს ისეთი სახელებია, რომლებიც წარმოადგენენ ქართულ თეატრსა და კინოხელოვნებას. ყველა სხვადასხვანაირია, ყველას თავისი ინდივიდუალური მიდგომა აქვს პროფესიისადმი, მაგრამ ამავე დროს ისინი არიან დიდი მსახიობები ყველანაირი გაგებით. ყოველი მათგანი გამუდმებით სრულყოფისთვის მუშაობდა. სულ მახსენდება, თუ როგორ იქცეოდა რამაზ ჩხიკვაძე სცენაზე... როგორ შეუძლია ადამიანს ასე იოლად იმოძრაოს თავის როლში, სცენაზე, ერთი თითის დაკვრით გააკეთოს საქმე, დადოს შედევრი, მაგალითად „რიჩარდი“!..
ნინო: მახსოვს, სულ პატარა ვარ და „რიჩარდში“ შემიყვანეს ერთ-ერთ უფლისწულად და წარმოიდგინეთ, პირველი წელია, რაც თეატრში მოვედი და ხელები მიცახცახებს, ისეთი დიდი მსახიობები დგანან სცენაზე... ძალიან მეშინია! რამაზი უნდა გამოვიდეს, მასთან გვაქვს პირველი სცენა და ვკანკალებ... გამოვიდა რამაზი, მოტრიალდა, გამიღიმა, ენა გამომიყო და ყველაფრისგან გამათავისუფლა, ყველანაირი შიშისგან, მიმიღო როგორც თავისი მეგობარი, როგორც თანატოლი. პატარა ჟესტით მითხრა: „ნურაფრის გეშინია, შენთან ვარ“. აი, ამას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. თან აღსანიშნავია ისიც, რომ ძალიან კარგი პარტნიორები იყვნენ სცენაზე. მე მითამაშია გურამ საღარაძესთანაც და კარლო საკანდელიძესთანაც. კარგი პარტნიორი, კარგი თანაგუნდელი გათამაშებს. ის ისეთ პასს გაძლევს, რომ შეუძლებელია ფეხი ააცილო.
„არტანუჯი“: კარგი გამთამაშებელია. ვინ არის მაგარი გამთამაშებელი ქალებიდან?
ნინო: ზინა კვერენჩხილაძე, მედეა ჩახავა, მარინა საღარაძე, მარინა კახიანი.
თემიკო: ძალიან ბევრი – იზა გიგოშვილი, მარინა თბილელი. ყველასგან შეგიძლია რაღაც მიიღო. წარმოუდგენელია, იქ იდგე და რამე არ ისწავლო, ან არ გადმოგცეს.
ნინო: ხო, ვერ დაინახო, რომ პასს გაძლევენ.
თემიკო: შენ უნდა იყო მობილიზებული, მუდმივად მზად, რომ ეს მიიღო. ფეხბურთშიც ასეა: მესის გვერდით რომ თამაშობ, მზად უნდა იყო, რომ რაღაც სასწაულს გააკეთებს. ასეთი ფოიერვერკის ხალხი ძალიან მნიშვნელოვანია. გაზრდის საშუალებას გაძლევს. ყველა ვერ იქნება მესი. თერთმეტ კაცში კი არა, მე მსგავსი დონის ფეხბურთელი არც მეგულება სხვა.
არტანუჯი“: ანუ თქვენ ერთმნიშვნელოვნად ფიქრობთ, რომ მესი პირველია?
თემიკო: ძალიან დიდი ფეხბურთელია რონალდოც, ძალიან კარგი, მაგრამ აქ სხვა რამე მუშაობს. პიროვნულადაც ჩემი ტიპაჟი არ არის, ეს პატარა კაცი მირჩევნია ასი თავით, თავისი ქცევითაც, თავისი ფეხბურთითაც და ხასიათითაც.
„არტანუჯი“: ერთგულებითაც? თქვენ რამდენად აფასებთ ერთგულებას?
თემიკო: მე ძალიან ვაფასებ და თუ ტოტის წიგნი გამოვა, მანდ იტყვის ტოტი ერთგულების ფენომენს. დღევანდელ დღეს თეატრში ერთგულება უფრო ადვილია, არ არის ისეთ ფინანსებთან დაკავშირებული, მაგრამ ფეხბურთში იმხელა ცდუნებაა!
„არტანუჯი“: ბუფონიც კი?
თემიკო: ბუფონმა პირნათლად დაასრულა, არავინ მოუტყუებია, 40 წლისას კონტრაქტი დაუმთავრდა და წავიდა, შესთავაზეს და უარი რატომ უნდა ეთქვა?! ჩინეთში და ყატარში რომ თამაშობენ, მაგასაც გაგებით ვეკიდები, რადგან ადამიანები არიან და თავის მომავალს იწყობენ. ასაკში რომ შედიან, საკუთარ თავს აძლევენ უფლებას, ზედმეტი ორი კაპიკი მიამატონ თავიანთ ქონებას. ტოტი დაწერს ამ ფენომენს, მეც პატივს ვცემ იმ ადამიანებს, რომლებიც გუნდის ერთგულები რჩებიან. რამდენიმე დღის წინ ვაჩვენე ნინოს ვიდეო, ავტობუსიდან ჩამოდის და გასახდელამდე მიდის მესი, იქვე პატარა ბავშვი, მამამისთან ერთად დგას, მაისური უჭირავს, დაინახავს ამას და იწყებს ტირილს. მიდის მესი, მოუწერს ხელს და აპირებს გასვლას. ეს ბავშვი კი ქვითინებს ბოლომდე.
ნინო: მეც ვტიროდი, იმ ვიდეოს რომ ვუყურებდი.
თემიკო: ცხარე ცრემლებით ტირის, მობრუნდა მესი თავზე ხელი დაადო, ჩაეხუტა და ცოტა ხნის შემდეგ წავიდა. ბავშვი მაინც განაგრძობს ტირილს, მამა ეხუტება, აწყნარებს.
ნინო: ახლაც ვიტირე.
თემიკო: კიდევ ერთი ვიდეო იყო საფრანგეთის ჩემპიონატიდან, ნეიმარი აღმოჩნდება აუტის ხაზთან და პატარა ბავშვი გადმოხტება, გადალახავს ბარიერს და ჩაეხუტება, ისიც ტირის, თან ეს ყველაფერი ხდება თამაშის დროს. ჩაიხუტებს ნეიმარი, აიყვანს ხელში, მოეფერება, გაიხდის მაისურს და აჩუქებს მას თამაშის დროს. მაგარი კადრი იყო ესეც. მსგავსი რამეები ბავშვებისთვის დიდი მაგალითია.
„არტანუჯი“: შვილის ფაქტორი პროფესიაში.
თემიკო: ეტაპებია მანდაც. რაღაც ეტაპი გაიარა პატარაობიდან, შემდეგ წამოიზარდა, თინეიჯერობა, მერე უნივერსიტეტი. ახლა დამოუკიდებელი ადამიანია და უკვე მეგობარია, შემფასებელი უფროა, ვიდრე ბავშვი.
ნინო: მე, მაგალითად, საერთოდ არ ვიყავი დაკავებული, მქონდა დრო და შესაძლებლობა სრულად მეზრუნა ჩემს შვილზე.
თემიკო: ახლა მასთან საუბრით უფრო ვგრძნობ, რასაც ჰქვია დახმარება. ისე გაიზარდა, ვხვდები, რომ რაღაცები გამოვტოვე...
ნინო: ხო, შენ იმ პერიოდში ძალიან დაკავებული იყავი.
თემიკო: შვილი შენი ცხოვრების ამომავალი წერტილია, ღერძია. ის არის ადამიანი, რომელზეც პასუხისმგებელი ხარ. ყველაფერი მისთვის კეთდება.
ნინო: საერთოდ, რაც შენ არ მოგწონდა ბავშვობაში, ცდილობ შენს შვილს არ დაანახო, ეს ლოგიკურია. გინდა რომ სხვანაირად იყოს, რაც შენ ხინჯად გაქვს ჩარჩენილი, იმას ცვლი. საერთოდ, რაც უფრო მარტივად მიუდგები, მით უფრო მარტივად მოგვარდება ყველაფერი, ბავშვისთვისაც გამოინახება დრო და საჭირო ურთიერთობისთვისაც. ოქროს შუალედის დაჭერაა საჭირო.
„არტანუჯი“: ოლივერ კანი წერს, ერთიხანობა ფეხბურთის გარდა ჩემს ცხოვრებაში, არსებაში სხვაზე ფიქრი არ ტრიალებდა, ვერაფერზე ვფიქრობდი, ვერც ცოლზე, ვერც ქალზე, ვერც შვილზე, ვერც სახლზე – თვალს რომ დავხუჭავდი, ბურთს ვხედავდიო. მეკარეებს სხვანაირი დამოკიდებულება უჩნდებათ ბურთის დამორჩლების მიმართ, ეს დემონური მომენტი, რაც ფეხბურთს აქვს, ალბათ მსახიობობაშიც არის.
ნინო: სიყვარული თუ გადავიდა ფანატიზმში, მაშინ ხდება ასე.
თემიკო: ეს ხასიათის ამბავია ისევ, რაღაცას არ უნდა გადააბიჯო, რაღაც უნდა დაიტოვო, სულ ერთი რაღაცით ვერ შეივსები. პატარა სარკმელი უნდა გქონდეს დატოვებული, რომ ამოისუნთქო.
ესაუბრნენ ზვიად კვარაცხელია და სალომე ლიპარტია
