ფეხბურთი და წყვილები – ლევან ცუცქირიძე და რუსუდან რუხაძე

ფეხბურთი და წყვილები – ლევან ცუცქირიძე და რუსუდან რუხაძე

 

როგორ ხედავს თანამედროვე ფეხბურთს ის ორი ადამიანი, რომელიც ცხოვრების ყველაზე დიდ დროს ერთად ატარებს; ემთხვევა თუ განსხვავდება მათი საფეხბურთო გემოვნება – რაზე თანხმდებიან და რაზე კამათობენ; ყველაზე მეტად რომელი ფეხბურთელის ავტობიოგრაფიული წიგნის გამოცემას ისურვებდნენ და რას ფიქრობენ ჯანსაღი ცხოვრების წესზე? ლევან ცუცქირიძესა  და რუსუდან რუხაძესთან შეხვედრა სპორტულ ლიტერატურაზე საუბრით დავიწყეთ:

რუსუდანი: სპორტსმენები უთქმელი ხალხია. სპორტისადმი გულგრილად განწყობილი ადამიანებისთვისაც კი საინტერესოა მათი მოყოლილი ამბები. სხვათა შორის, სანამ ჟურნალისტად დავიწყებდი მუშაობას, გაზეთების კითხვისას სპორტის გვერდს ვტოვებდი ხოლმე. მერე წლების განმავლობაში რედაქციებში ვმუშაობდი, სადაც ყველაზე გვიან, რა თქმა უნდა, სპორტის განყოფილება ამთავრებს გვერდზე მუშაობას იმის გამო, რომ ანგარიშებს ელოდებიან. როდესაც ნომერზე ვმორიგეობდი, სპორტზე სტატიების კითხვაც მიწევდა. დათო კოვზირიძე, რომელიც მაშინ სპორტის განყოფილებას რედაქტორობდა, იმდენად საინტერესოდ წერდა, რომ ჩემთვისაც კი გასაგები და მიმზიდველი გახდა სპორტი. ერთია ყურება და გულშემატკივრობა და მეორეა მატიანე, რომელსაც ვინახავთ. მამაჩემს დიდი არქივი აქვს, ამოჭრილ სტატიებს საგულდგულოდ ინახავს. ახლახან ვათვალიერებდით ამ ბუკლეტებს, რომლებიც სტადიონზე იყიდებოდა მატჩის დროს. როგორ ეწერა?

ლევანი: სპორტის დეპარტამენტის პროპაგანდის განყოფილების გამოცემა. ფასი – 28 კაპიკი.

რუსუდანი: იწყებოდა მისალმებით, მოწინააღმდეგის გუნდს ესალმებოდნენ. პრესიდან იყო ამონარიდები, თარგმანები. როგორც ჩანს, საგანგებოდ მუშაობდა ხალხი ამაზე. ასე არ იყო, მოდი, წავიდეთ, მხარი დავუჭიროთ, გულშემატკივარს ინფორმაცია ხვდებოდა, რაც კიდევ უფრო ამხნევებდა და აძლიერებდა.

„არტანუჯი“: რომელი ქართველი სპორტსმენის ავტობიოგრაფიას გაეცნობოდით? კალაძის ავტობიოგრაფიული წიგნი ალბათ ძალიან საინტერესო იქნებოდა.

რუსუდანი: კალაძე საინტერესო პერსონაჟია მაგ მხრივ – საიდან დაიწყო და როგორ მიაღწია ამხელა წარმატებას. მე წარმოშობით სამტრედიიდან ვარ და იქ განსაკუთრებით ეთაყვანებიან ფეხბურთს. კოლხეთის დაბლობი სულ სტადიონი არ არის?! ლანდშაფტიდან გამომდინარე. სადაც პატარა მდელოა, ყველგან ფეხბურთს თამაშობენ პატარა გოგო-ბიჭები, ასე იყო ადრე, ახლა არ ვიცი, რამდენად გრძელდება ეს ტრადიცია. ძალიან პოპულარული იყო ფეხბურთი დასავლეთ საქართველოში, გოგოებიც ვთამაშობდით ხოლმე და ეს წახალისებულიც კი იყო. პირველი მატჩები ასე მახსოვს – სოფლის სტადიონზე მივდიოდით, ცოლიანები და უცოლოები ხვდებოდნენ ერთმანეთს, ან ერთი სოფელი მეორე სოფელს და საღამო მთავრდებოდა კარგი იმერული ვახშმით.

„არტანუჯი“: რომელი სოფელი?

რუსუდანი: ხონის რაიონი სოფელი ქუტირი. სამტრედიისა და ხონის გზაზეა, იქ კალაძის ამბებს კარგად მოგიყვებიან.

ლევანი: სპორტსმენებისთვის დიდი პრობლემაა აქტიური სპორტის შემდეგ კარიერის გაგრძელება, დრო არ რჩება ამ ხალხს, რომ სხვა პროფესიასაც დაეუფლონ. შეიძლება ტრავმამ უცებ გამოთიშოს აქტიური სპორტიდან, საინტერესოა, მერე როგორ გრძელდება მათი ცხოვრება.

„არტანუჯი“: ოლივერ კანი და ტიერი ანრი აქტიურად არიან ჩაბმული სპორტულ ჟურნალისტიკაში. კანი სხვადასხვა სპორტულ არხებზე ხშირად აფასებს ტურს, ნაკრების თამაშებზე ხშირად თავის აზრს გამოთქვამს. მათ აქვთ გამოცდილება და აკეთებენ ანალიზს. ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს ფეხბურთელის შეფასებისას. ამის კულტურა უნდა შემოვიდეს ჩვენთან.

რუსუდანი: როცა ავტობიოგრაფიებზე ვსაუბრობთ, არა მგონია ბევრს უჩნდებოდეს დაწერის სურვილი. თუ გამომცემლობა შემოგთავაზებს, რომ ბიოგრაფებთან ერთად იმუშავებ, მაშინ შეიძლება ბევრი წამოვიდეს თანამშრომლობაზე.

„არტანუჯი“: მხოლოდ სურვილზე არ არის, მგონი. ეს არის გარკვეული სოციალური ვალდებულებაც, რომ ისაუბრო შენს გამოცდილებაზე. ბრიტანეთში, ზოგადად ევროპაში ფეხბურთელი საუბრობს იმაზე, თუ როგორ ხედავს ფეხბურთს, თვითონ როგორი იყო თამაშის დროს, მოედნის გარეთ რა ხდებოდა. გამორიცხულია ტყუილი თქვას, შეიძლება მოჰყვეს საკუთარი ინტერპრეტაციით, მაგრამ ტყუილს ვერ იტყვის. ჯერ ერთი, ტყუილს გადაუმოწმებენ ეგრევე, დასცინებენ, გაბათილდება ყველაფერი. ეს არაა 100 წლის შემდეგ დაწერილი მემუარები, ყველა გარდაცვლილი იყოს და ვერ მოხერხდეს ინფორმაციის გადამოწმება. ამიტომ, იქაურ მენტალიტეტში დევს ის, რომ უნდა ილაპარაკო გულწრფელად. ჰო, ერთი რამ გვაინტერესებს: როდიდან დაიწყო თქვენს ცხოვრებაში პერიოდი, არა როგორც ოჯახის, არამედ როგორც ლევანის და რუსიკოს ცხოვრებაში, რომ რომელიმე გუნდის ან ნაკრებისთვის უნდა გეგულშემატკივრათ?

რუსუდანი: მე ჩემს ქმარს ვგულშემატკივრობ. ვისაც ლევანი გულშემატკივრობს, იმ გუნდის მხარდამჭერი ვარ მეც, რადგანაც დიდად ვერ ვერკვევი. თუმცა იმის ყურება, ლევანი როგორ ვნებით უყურებს ფეხბურთს, ძალიან მხიბლავს. ზოგადად, მიყვარს ფეხბურთის მოყვარული ხალხი. ასე ვიზრდებოდი, ჩვენთან სულ ჩართული იყო ტელევიზორი და სულ ფეხბურთის მატჩი მიდიოდა. მამაჩემი გადართავდა ხოლმე არხებზე და სადაც ბურთი გორავდა, იქ ჩერდებოდა. თან როგორ უყურებს – ყველა ტელევიზორი, რაც სახლშია, გადართული უნდა იყოს ფეხბურთზე, რომ მამაჩემმა გადაადგილების დროს წამი არ დაიკარგოს და რამე არ გამოეპაროს. ხშირად ჩვენც გვთხოვდა ხოლმე, მასთან ერთად დავმსხდარიყავით და გვეყურებინა. მსოფლიო ჩემპიონატის დროს ავუბამდით ხოლმე მხარს და ერთად ვუყურებდით. თან წარმოიდგინე, ჩემი ორივე ბაბუა მეორე მსოფლიო ომში დაიღუპა და მამაჩემი სულ აგროვებდა წიგნებს მეორე მსოფლიო ომზე. ერთი დიდი თარო გვაქვს ომზე წიგნების – “Банкротство Германского фашизма”, საბჭოთა კავშირი საერთაშორისო კონფერენციებზე, ჟუკოვის ჩანაწერები და ა. შ. გადმოიღებდა და სულ რაღაცას ეძებდა ამ წიგნებში და იწყებდა – „აი, ჩვენები და გერმანელები“. გასული მსოფლიო ჩემპიონატის დროს ფინალია: არგენტინა-გერმანია. და მამაჩემი ამბობს: „მე მაინც მინდა, რომ ჩვენებმა გაიმარჯვონ“. გაკვირვებულმა გავხედე, ვინ ჩვენებმა-მეთქი. „მინდა, რომ თასი ევროპაში დარჩეს“. ასე რომ, ძალა ევროპაშია. ფეხბურთს კიდევ სხვა საზღვრები აქვს.

„არტანუჯი“: წელსაც ევროპაში დარჩა თასი.

ლევანი: ანუ, გეოპოლიტიკას ფეხბურთი ჯობნის.

 

                                            

 

„არტანუჯი“: შენი „ჩვენები“ რომელია? რომელსაც ლევანი გულშემატკივრობს?

რუსუდანი: ჰო, ძირითადად მასე ვარ ხოლმე. აი, როგორ გითხრა, იმდენად ვერ ვერკვევი, ცნობილ ფეხბურთელებსაც ვერ ჩამოგითვლით. ბაჯოებზე ვარ გაჩერებული. სტუდენტობის დროს სხვა ვნება იყო ფეხბურთის ყურება – უფრო თავმოწონება. ნუ, მერე მთლიანად ოჯახურ ფავორიტებზე გადმოვერთვე. მე მომწონს იმის ყურება ზოგადად, თუ როგორ გულშემატკივრობენ და გამოხატვენ ემოციებს. მე ვერთვები მაშინ, როდესაც გამოჩნდება მწვრთნელი, რომელიც ღელავს ან თუ ფეხბურთელი წაიქცა და დაზიანდა, მაშინ შეიძლება წამოვხტე და ტელევიზორთან მივვარდე კიდეც.

ლევანი: ადამიანურ დრამებს უყურებს.

რუსუდანი: ჰო, მოკლედ, მე დრამას ვუყურებ, ლევანისთვის უფრო სხვა რამეებია მნიშვნელოვანი.

ლევანი: მე სხვათა შორის, ამ ბოლო დროს, აღარ მყავს ფავორიტი გუნდი ან ნაკრები, თუმცა ფეხბურთს ვუყურებ, როცა დრო მაქვს და ეს კარგი შესაძლებლობაა სხვა რამეზე ნაკლებად ფიქრისთვის. თუმცა, როგორც რუსო ამბობს, შემიძლია ძალიან ემოციურადაც ვიყო ჩართული, მიუხედავად იმისა, ვარ თუ არა კონკრეტული გუნდის მხარეს. ფეხბურთი, როგორც სანახაობა, ძალიან მიმზიდველია ჩემთვის.

რუსუდანი: არის კიდევ ერთი მომენტი, როცა ფეხბურთია, მამაჩემი რეკავს ჩემთან. იცის, რომ ლევანი მთლად მასავით მხურვალე გულშემატკივარი არ არის და ამიტომ უხერხულობის თავიდან ასარიდებლად, მატჩის წინ არ ურეკავს. მირეკავს მე და მეკითხება – „უყურებს?“. თუ ვუთხარი, რომ უყურებს, მპასუხობს – „კარგი, მამა, დავურეკავ მაშინ“.

ლევანი: და მერე მირეკავს.

რუსუდანი: ხო, ურეკავს და უზიარებს შთაბეჭდილებებს. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ფეხბურთის დროს ჩვენი ტელევიზორი იყოს ჩართული.

„არტანუჯი“: რას გულისხმობთ ამ შემთხვევაში? დიდ ფორუმებს – მსოფლიო ჩემპიონატს, თუ ზოგადად ყოველდღიურს?

რუსუდანი: მამაჩემისთვის ეს ყოველდღიურობაა. როცა დიდ ვახშამზე ვიკრიბებით, თუ არის ფეხბურთი, ის აუცილებლად ჩართულია და პერიოდულად განიხილება. მამაჩემი ჩვენც გვთხოვს, რომ ვუყუროთ. გენდერული კუთხით რომ მივუდგეთ, როგორ ზრდიან გოგოებს საქართველოში, რაში არიან წახალისებულები – მამებს ყოველთვის უხარიათ, რომ გოგოები უყურებენ ან თამაშობენ ფეხბურთს. მე არ მახსენდება, სოფელში ჩვენთვის ეთქვათ, გოგოები ხართ და ფეხბურთის თამაში არ შეიძლებაო.

„არტანუჯი“: მაგარამ, გოგოებს რომ მოუნდეთ პროფესიულ დონეზე ფეხბურთის თამაში, რა პირობებია ამისთვის საქართველოში?

რუსუდანი: ამას მარტო არჩევანი არ ჰყოფნის, სხვა პირობებიც სჭირდება. მატასი რომ შევიყვანეთ სკოლაში, აღმოჩნდა, რომ ცხრილში არჩევით არის ხელოვნება და სპორტი. აირჩიეთო, უთხრეს, გოგოებმა აირჩიეს ხელოვნების გაკვეთილი, ბიჭებმა – ფეხბურთის. მატასიმაც გადაწყვიტა ფეხბურთის თამაში, მაგრამ რამდენიმე გაკვეთილის მერე დარჩა ხელოვნებაზე იმიტომ, რომ ჩართულობა ვერ იგრძნო. მარტო არჩევანზეც არ არის, უნდა შევცვალოთ დამოკიდებულება.

ლევანი: სხვათა შორის ვაპირებ ამ თემაზე სკოლის კრებაზე საუბარს. სკოლა უნდა ჩაერთოს ამ საკითხში.

რუსუდანი: მატასის განწყობა შეეცვალა, ახლა ფიქრობს, რომ ეს ბიჭების თამაშია.

ლევანი: სხვათა შორის, მე და მატასი ხშირად ჩავდიოდით და ბურთს ვაგორებდით პარკში. ამ ბოლო დროს აღარ მომყვება.

რუსუდანი: სტერეოტიპული გარემო ძალიან გთრგუნავს.

ლევანი: ამერიკაში ქალებში უფრო პოპულარულია ფეხბურთი, ვიდრე მამაკაცებში.

რუსუდანი: არ ვიცი, რა არის ხელშემშლელი პირობა, გარდა სტერეოტიპებისა. ფიზიოლოგიურად არა მგონია, რამე გიშლიდეს ხელს.

„არტანუჯი“: ფავორიტ გუნდებზე ვერ ჩამოვყალიბდით, ხომ?

ლევანი: ახლა უფრო ნეიტრალური მაყურებელი გავხდი. ბავშობაში და მერეც კარგა ხანს ვგულშემატკივრობდი იტალიელებს. იტალია გახდა ჩემპიონი იმ პირველ მსოფლიო ჩემპიონატზე, რომელიც უფრო ნათლად დამამახსოვრდა. მაშინ მამაჩემთან ერთად ვუყურებდი და ეს კადრები ცხადად მახსოვს. იმის მერეც, რაღაც პერიოდი, იტალიურ კლუბებს ვგულშემატკივრობდი. ეიფორია იყო „იუვენტუსი“. ამ ბოლო დროს ნაკლებად. თუმცა, როცა ვუყურებ, თუ იტალია თამაშობს, უფრო ემოციური ვხდები. იტალიაზე ხშირად მესმის და არ ვეთანხმები, რომ ფეხბურთი უნდა იყოს სულ შემტევი და სანახაობრივი. არ მგონია ბოლომდე სწორი, მაინც შეჯიბრია და უნდა მოიგო. ქართველ მორაგბეებს არავინ არ თხოვს, რომ სანახაობრივი რაგბი ითამაშონ, მთავარია, მიაწვნენ და მოიგონ. თუმცა ქართული რაგბი არ არის სანახაობრივად ისე მიმზიდველი, როგორსაც სხვები თამაშობენ – ხელით მეტს, ფლანგებზე გაშლა და ა. შ. როცა იგებს, მაინც გიხარია და მაგარია. ამას რომ მეუბნებიან, ვპასუხობ ხოლმე, რომ მთავარია მოიგო. თუ კატენაჩოთი მოიგებ, ამით არაფერი არ შავდება.

„არტანუჯი“: წლევანდელი მსოფლიო ჩემპიონატის ამბებზეც გადავიდეთ. ძალიან არაპროგნოზირებადი ჯგუფური ეტაპი გვქონდა, თქვენ როგორ შეაფასებდით ამ ყველაფერს?

რუსუდანი: მე მოვიწყინე წლევანდელ მსოფლიო ჩემპიონატზე იმიტომ, რომ ლევანი თბილისში არ იყო და განვიცდიდი. მეზობლების ფანჯრებიდან ისმოდა ჟივილ-ხივილი და ჩვენგან არა. მაინც ვრთავდი ტელევიზორს ტრადიციულად. ვის ვათქმევინებდი, რომ ჩემი კაცი სახლში არ არის.

„არტანუჯი“: ოდისევსი რომ წასულია, ვის ვათქმევინებ. პენელოპა ზის სახლში.

რუსუდანი: ფანჯარას ვაღებდი და ვრთავდი ტელევიზორს ხმამაღლა, რომ ჩვენც ვუყურებთ ფეხბურთს. მე და ელენემ გადმოვიბარეთ ეს საქმე.

ლევანი: მე ნიუ-იორკში ვუყურე ინგლისურ პაბში და ძალიან ვისიამოვნე ინგლისელ ფანებთან ერთად. თბილისში სწორედ ასეთი პაბები მაკლია, სადაც შეხვალ და ფეხბურთს უყურებ უცხო ადამიანებთან ერთად. ყოველ შემთხვევაში მე არ ვიცი მსგავსი ადგილი. სახლთან ახლოს არის ერთი კარგი პაბი, მაგრამ ჩვეულებრივი რესტორნის მსგავსია. იქ უცნობი ადამიანები ერთმანეთს არ ხვდებიან, ფეხზე არავინ დგას, მაგიდები დაჯავშნილია და რომ შეხვალ, გეუბნებიან, რომ პაბი დაკავებულია. დაკავებული პაბი არსად მინახავს, მსოფლიო მაქვს მოვლილი. თუ დაეტევი, შეხვალ, დაიჭერ კათხა ლუდს, დადგები და ამ დრამაში ერთვები.

„არტანუჯი“: პაბად სახელდებული ადგილები არის, მაგრამ პაბის სულისკვეთება იშვიათადაა. როგორ გგონია, რამდენად გადაინაცვლა ამან ვირტუალურ სამყაროში? რამდენად შეიძლება, რომ ამან ვირტუალურ სამყაროში გადაინაცვლოს?

ლევანი: ჩვენთან ალბათ გადაინაცვლა, რადგან როდესაც შენი გუნდი თამაშობს, სხვა ემოციაა. „ბაიერნის“ ან რომელიმე უცხოური კლუბის როგორი გულშემატკივარიც არ უნდა იყო, შენი ქალაქის გუნდი რომ თამაშობს, სხვა ამბავია.

რუსუდანი: სიამაყის განცდა მეტი გაქვს.

ლევანი: უბნების დონეზე თუ ვილაპარაკებთ, თბილისში ეს კლუბები ძალიან ცოტაა. ფეხბურთისადმი მობილიზაციას ალბათ ეგეც ანელებს. პლეხანოველებს მაგარი გუნდი რომ ჰყავდეთ და ვაკელების გუნდს ეთამაშებოდეს...

რუსუდანი: მოუგებს, ხომ?!

ლევანი: აბა, რას იზამს.

„არტანუჯი“: უფრო მეტი პლეხანოველი გამოვა ფეხბურთის საყურებლად?

ლევანი: კი, თან ახლოსაც არის.

რუსუდანი: დაახლოებით ათი წლის წინ ჩვენთან ახლოს, ჭავჭავაძის გამზირზე იყო სტადიონი. იქ ახლა „ვენდისია“. როცა გავივლიდი, რამდენიმე წამით შევჩერდებოდი ხოლმე, ძალიან მიყვარდა მოთამაშე გოგო-ბიჭების ყურება.

ლევანი: ხო, ძალიან კარგი იყო. კორპორაციული შეხვედრებიც ეწყობოდა, ჩვენც გვითამაშია.

რუსუდანი: ჩემი აზრით, ამ უბნელებისთვის ერთ-ერთი საყვარელი ადგილი იყო. პატარებიც ვარჯიშობდნენ და დიდებიც ეჯიბრებოდნენ ერთმანეთს. ახლა გულშემატკივრობამ ძირითადად სოციალურ ქსელებში გადაინაცვლა. დაჯგუფდებიან ხოლმე ვიღაცის ვოლზე თანამოაზრეები და მიდის კამათი. მაგ დროს მოწყენილი ვარ ფეისბუკზე იმიტომ, რომ ვერ ვერთვები დისკუსიებში. მერე ვიღაც გამოხტება ჩემნაირი, ვისაც დიდად არ აინტერესებს სპორტი და იტყვის – ფეღბურთი კი არა, ფეხბურთი. სიყვარულმა კიდევ კორექტურა და ორთოგრაფია არ იცის. მთავარია, გიყვარდეს და გულშემატკივრობდე. მე თუ მკითხავთ, თაყვანისცემა ნიჭია.

„არტანუჯი“: ჯანმრთელი ცხოვრების წესზეც ვთქვათ, რომელიც საქართველოში მაინცდამაინც პოპულარული არ არის.

რუსუდანი: ჯანსაღი ცხოვრების წესი ბევრ რამეს მოიცავს, მაგრამ ერთ-ერთი, რაშიც უფრო მარტივად ჩაებმებოდნენ ბავშვები, ალბათ ფეხბურთია. ძალიან რთულია ვინმეს უთხრა, დილაობით ადგეს და ირბინოს, მაგრამ თუ წაახალისებ და მოტივაციას გაუჩენ, გამთენიისას სავარჯიშოდ გასვლა არც ისე რთულია.

ლევანი: სასკოლო და საუნივერსიტეტო სპორტი ფაქტობრივად მკვდარია.

რუსუდანი: ჰო, ფიზკულტურის გაკვეთილებს ძირითადად აცდენენ. ცხრილში რომ ხედავენ, უხარიათ, რადგან სპორტის გაკვეთილი მათთვის დასვენებაა. ამ დროს პირიქით უნდა იყოს, მეტად უნდა დაიტვირთონ. უცნაური ის არის, რომ მასწავლებლების თქმით, ხშირად მშობლები ითხოვენ სკოლებისა და ბაღებისგან, რომ არ დატვირთონ მათი შვილები და გარეთ არ გაიყვანოთ, თორემ გაოფლიანდებიან და ავად გახდებიან. მათ სურთ, რომ ბავშვებმა შენობაში უფრო მეტი დრო გაატარონ, ვიდრე გარეთ. აქ ერთ-ერთი არგუმენტი ის არის, რომ ჰაერი ისეა დაბინძურებული, რომ ისევ შენობაში დარჩენა ჯობს. საბოლოოდ, ეს ყველაფერი ცხოვრების წესს გიცვლის. ოთხ კედელს შუა ხარ გამომწყვდეული და შენი დამოკიდებულებებიც იცვლება გარემოსთან. შენსა და სამყაროს შორის გადაულახავი ბარიერია – ოთახი სკოლაში მოგვიანებით იცვლება აუდიტორიით უნივერსიტეტში.

ლევანი: ასეა, მერე უკვე გვიანია.

რუსუდანი: ხო, გვიანია, სკოლიდანვე უნდა დაიწყოს ამაზე მუშაობა. კერძო სკოლებში შესაძლოა უფრო მეტ ყურადღებას აქცევენ ამ ამბავს, მაგრამ ასე უნდა იყოს საჯარო სკოლებშიც. ეს უნდა იყოს სახელმწიფოს პოლიტიკა.

რუსუდანი: ჰო, 20 წლის შემდეგ რომ შენ ჯანმრთელი იქნები, ეს არ არის მათთვის დამაჯერებლი. ამ ასაკში აღიარებაზე მნიშვნელოვანი არაფერია. ვთქვათ, თუ სკოლის დერეფანში ერთი თვის განმავლობაში გამარჯვებული გუნდის ფოტო იქნება გამოფენილი, შეიძლება ამისთვის თავი არ დაზოგონ ბავშვებმა.

ლევანი: ჩვენ ჯანსაღი ცხოვრების წესს არ მივდევთ. ჩვენთან აზარტი უფრო იტაცებთ, ვიდრე თუნდაც თვითონ ფეხბურთი. ქართველებს რომ ფეხბურთი გვიყვარს, მხოლოდ ნაწილობრივ არის სიმართლე – აზარტი, ტოტალიზატორი ბევრად უფრო პოპულარულია, ვიდრე სპორტის ესა თუ ის სახეობა.

რუსუდანი: სხვათა შორის, ჩვენ ძალიან კარგ უბანში ვცხოვრობთ – ჩვენ გვერდით სტადიონი და სავარჯიშო დარბაზებია, ხშირად ვხედავ ახალგაზრდებს, რომლებიც ვარჯიშობენ, რასაც ახლა ბევრგან ვერ ნახავთ.

 

ესაუბრნენ ზვიად კვარაცხელია და სალომე ლიპარტია