.jpg)
ომიაო, რომ გავიგეთ, ყველანი სოფელში გავიხიზნეთ: დედა, და-ძმა, ბებია, დეიდა, დეიდაშვილები, მამიდა და მამიდაშვილებიც. ერთ სახლში 13 სულიერი და 4 ოჯახი ვცხოვრობდით. საკვირველია, ან იქნებ არც, მაგრამ ამ ოთხიდან არც ერთი იყო სრული შემადგენლობით წარმოდგენილი, ყველას აკლდა ვიღაც და ამ ვიღაცას ვისთვის ქმარი ერქვა, ვისთვის კიდევ – მამა.
დედას უკანა კართან სულ ედო მუქი იასამნისფერი პარკი. ომამდე ამ პარკს სხვა დანიშნულებით იყენებდა, მაგრამ, რაც სოფელში წამოვედით, იქ ის ნივთები ჩაალაგა, ყველაზე საჭიროდ რომ მიაჩნდა და გასასვლელთან მიუჩინა ადგილი. თვითმფრინავის ხმის გაგონებისთანავე წაგვავლებდა მე და ჩემს და-ძმას ხელს, პარკსაც მოიკიდებდა და სრულ მზადყოფნას ვაცხადებდით უკან, ტყეში გასაქცევად. ტყეში გასაქცევად-მეთქი, ისე ვამბობ, თითქოს ეს უკანასკნელი სამშვიდობო ან მტრისთვის მიუღწეველი სამალავი ყოფილიყო, არადა, ფაქტია, არც ტყე ჩანდა სანდო თავშესაფარი, უბრალოდ, სადღაც ხომ უნდა წავსულიყავით, რაღაც ხომ უნდა გვექნა, ჰომეროსის პენელოპესავით მოლოდინის რეჟიმში ყოფნას არავინ აპირებდა, არც ჩვენ და არც ხათუნა, ჩვენზე წლებით ადრე...
პენელოპე უკვე საუკუნეებია ღირსეულად ატარებს ქმრის მომლოდინე, ერთგული ქალის ტიტულს. თანაც, ამ მითიური პერსონაჟის ოცწლიანი საქმიანობაც არაა გასაიდუმლოებული და ყველამ ვიცით ცოტა რამ ლეგენდარული სუდარის ქსოვის დაუსრულებელ ციკლზე. აი, პენელოპესა და მგზავრის ტანდემი მეტად პარადოქსული რამაა და ამ დუეტს ხათუნა ჰქვია.
ხათუნას და პენელოპეს საერთო ერთი რამ აქვთ – ორივე ქმრის ერთგულია და ოჯახის შენარჩუნებას ცდილობს ნებისმიერ ფასად. უბრალოდ, ორივე ქალს სხვა გზა აურჩევია: ერთმა უმოქმედობა ამჯობინა, მეორემ კი ორი მცირეწლოვანი შვილით გადაწყვიტა შესდგომოდა ხიფათიან გზას, რომელსაც წესით მეუღლემდე უნდა მიეყვანა.
ომი საქართველოს უახლესი წარსულის ერთ-ერთი უმთავრესი პრობლემაა. ეს არაა მარტო ქვეყნებს შორის ჭიდილი, ფულის ფლანგვა, სისხლისღვრა, საყვარელი ადამიანის გაცილება სხვა სამყაროში ან მშობლიური სახლ-კარის დატოვება ბედის ანაბარა, ომი ერთ დღეს არ იწყება და მეორე დღეს არ სრულდება. ომი აჩენს ანარქიას, ქაოსს და სხვა უამრავ პრობლემას.
თითქოს განსაკუთრებული არაფერი: შორენა ლებანიძემ ჩვენამდე მოიტანა რუსეთ-საქართველოს ომის დროინდელი მოგზაურობის ოთხდღიანი ქრონიკა, ტაქსით „გადალახული“ ჩატეხილი ხიდით რომ იწყება და უცხოეთში მიმავალი გაფუჭებული თვითმფრინავით მთავრდება. შუალედებში კიდევ ათასგვარი პრობლემა, შიში, გრძნობა, ეჭვი, დაღლა და სხვა მსგავსი გრძნობები იჩენს თავს. და იმ დროს, როცა პროტაგონისტს ყველაზე მეტად უჭირს, როცა მის გონებაში აზრებს დაუნდობელი ჭიდილი გაუმართავთ, ჰორიზონტზე მწერალი ირეკლება, რომელიც ხან ამხნევებს, ხან ურჩევს, ხან კიდევ ტუქსავს საყვარელ გმირს. საქმეც ეგაა, რომ ნორმალურ გზაზე ტყვიების წვიმა არ მოდის, მშვიდობიან გზაზე შენი ოჯახის „ამორწყვის“ სურვილით გახელებულ კაცს არ ხვდები და ყოველ წამს სიკვდილის შიში არ გწვავს.
ჩემთვის ხათუნა დედაჩემია, მერე რა, რომ მამაჩემი არ გვყავდა საძებნელი, და ჩვენც არ დავმდგარვართ შუა ომში ხეტიალის აუცილებლობის წინაშე. ნაწარმოები მარტო გოჩას ძებნაზე ხომ არაა?! ჩემმა ხათუნამ იცოდა საფრთხის დროს როგორ უნდა დაეცვა შვილები, ყოველ შემთხვევაში, გეგმა მაინც ჰქონდა ოჯახის გადასარჩენად და არ ელოდებოდა არავის და არაფერს უქმად.
მონოტონურ ცხოვრებაში პოლიტიკური ფონი, ომი, დაპირისპირებები და სხვა გარე ფაქტორები ქმნის ძლიერ ტალღას და დიდ გავლენას ახდენს ურთიერთობებზე. ვფიქრობ, ამის გადმოცემა სურდა ავტორს, ცეცხლის ალში გახვეული ხათუნას ნამდვილ ამბავზე დაყრდნობით წიგნის წერა რომ გადაწყვიტა და „პენელოპე. მგზავრის“ პირველი წინადადებებიც ამ განცდით ააწყო.
